شنیدن کلماتی «زشت» و «مشمئزکننده» از زبان افرادی که نفر اول دو باشگاه «فرهنگی – ورزشی» پرطرفدار در فوتبال ایران هست هر بینندهای را از «فرهنگ» و «ورزش» و فوتبال بیزار و وادار به واکنش میکند. مدیرانی که قرار است خیل عظیم هواداران خود را به «احترام» توصیه کنند، خود عامل بیاحترامی و توهین شدند.
باشگاههای استقلال و پرسپولیس که عمرشان از ۵۰ عبور کرده و ریشه در فوتبال ایران دواندهاند، مدیرانی را در راس خود میبینند که نه تنها ذرهای بر مسایل فرهنگی این دو تیم اضافه نکردهاند بلکه «ذره» فرهنگی هم که برخی مدیران گذشته در این دو باشگاه ایجاد کرده بودند را به حراج گذاشتند.
البته این برای نخستین بار نیست که دو مدیر تیم های پرطرفدار لب به چنین سخنانی باز می کنند و با بدترین و سخیف ترین کلمات از خجالت یکدیگر در می آیند و پایه گذار جریان مخرب و خطرناکی روی سکوها می شوند. پیش از این همه بودند مدیرانی که با الفاظ ناشایست زمینه را برای ایجاد درگیری های روی سکوها و توهین های هواداران به یکدیگر فراهم می کردند.
اتفاق اخیر نگرانی ها برای آینده را افزایش داد اما خوش شانسی دو مدیر «غیرفرهنگی» این است که لیگ به پایان رسیده و تا چند ماه دیگر هواداری به ورزشگاه نمیرود که بخواهد متاثر از ادبیات به کار برده شده بدترین و رکیک ترین شعارها را علیه تیم رقیب بر زبان بیاورد.
مجادله «زشت» مدیران دو باشگاه قطعا باید مالکان جدید را به فکر فرو ببرد که آیا می خواهند با این مدیران اهداف و برنامه هایشان را در این دو باشگاه پرطرفدار به اجرا درآوردند؟ آیا قرار است با چنین مدیرانی کار را ادامه دهند و منتظر اتفاقات تلخ تر و ناشایست تر باشند؟
قطعا ادامه کار با این دو مدیر به اعتبار و شان دو باشگاه استقلال و پرسپولیس لطمه خواهد زد. مدیری که نمی داند چگونه باید کلمات را بر زبان بیاورد که باعث رنجش خاطره مردم کشورش نشود، چگونه می خواهد هواداران پرتعداد تیمش را مدیریت و راهبردی فرهنگی کند؟
مدیرعاملی که روی صندلی باشگاه «فرهنگی – ورزشی» نشسته است و باید هوادارانش را از ناپاکی ها و اتفاقات ناخوشایند برخی ورزشگاه ها دور کند، خودش نفر اول «بی حرمتی» و «هنجارشکنی» شده است و یک قوم را از خود می رنجاند و آتش اختلافات قومیتی را روشن می کند. در این شرایط چطور می توان از او انتظار داشت افرادی را در مجموعه «فرهنگی» خود داشته باشد که بتوانند سکوها را درست هدایت کنند؟
مالکان دو باشگاه استقلال و پرسپولیس اگر می خواهند صرفا یک «عابر بانک» نباشند و به معنای واقعی دو باشگاه «فرهنگی – ورزشی» را اداره کنند، باید از مدیرانی استفاده کنند که قادر باشند چنین واژگانی را با رفتار و کردار و گفتارشان نشان دهند و الگویی شوند برای هوادارانی که چشم به دهان و کلام آنها دوخته اند.
ادامه فعالیت چنین مدیرانی نه تنها اندک اعتبار و شان باقی مانده این باشگاهها را لگدمال خواهد کرد بلکه به اعتبار مالکان دو باشگاه هم لطمه خواهد زد و آنها را از مجموعه هایی با اهداف فرهنگی و مسئولیت های اجتماعی به عابربانک هایی برای پر کردن جیب مدیران و بازیکنان این دو تیم تبدیل خواهد کرد.