اگر در تهران به دنبال محلهای باشید که هنوز ردپای معماری اصیل و خانههای روایتگر تاریخ شهر را در دل خود دارد، یوسفآباد یکی از درخشانترین نمونههاست. این محله که ریشههایش به دهه ۴۰ بازمیگردد، نهتنها با خیابانهای سرسبز و سایهگسترش شناخته میشود، بلکه به واسطه خانههایی با نماهای متفاوت و ماندگار، تصویری خاص از «مدرنشدن شهری» در آن دوران را پیش چشم میآورد.
خانههای قدیمی یوسفآباد با آجرهای قرمز، پنجرههای چوبی و بالکنهایی که روزگاری محل گفتوگوی همسایهها بودهاند، نمونههایی شاخص از معماری شهری آن دههها به شمار میروند. این بناها نشان میدهند که چگونه میتوان همزمان به زیبایی بصری، هویت محله و کیفیت زندگی ساکنان توجه داشت؛ نکتهای که در بسیاری از معماریهای امروز کمتر دیده میشود.
