سکه‌ها و مصنوعات طلایی به‌جامانده از دوران هخامنشی و ساسانی، علاوه بر ارزش فلزی، حامل پیام‌های تاریخی و فرهنگی تمدن ایران باستان‌اند و در بازارهای جهانی گاه چندین برابر ارزش فلز خود قیمت می‌خورند.
به گزارش پایگاه خبری اقتصاد جوان ، طلا از دیرباز به عنوان فلزی گران‌بها، پایدار و ماندگار جایگاهی ویژه در تاریخ اقتصاد و فرهنگ انسان داشته است. اما در میان آثار طلایی، سکه‌ها و زیورآلات باستانی به‌ویژه مربوط به دوران هخامنشی و ساسانی، نه‌تنها از ارزش مادی بلکه از اهمیت فرهنگی و تاریخی چشمگیری برخوردارند.
ارزش‌گذاری این آثار تنها بر اساس وزن و عیار انجام نمی‌شود؛ بلکه قدمت تاریخی، سبک هنری، جزئیات حکاکی، محل ضرب، و ارتباط با یک رویداد یا شخصیت خاص می‌تواند بهای آن‌ها را به چندین برابر ارزش فلزی‌شان برساند. به عنوان نمونه، سکه‌های طلای هخامنشی موسوم به «داریک»، از نخستین و مشهورترین سکه‌های طلایی جهان، در حراجی‌ها با قیمت‌هایی بین ۳۵۰۰ تا ۲۰ هزار دلار معامله شده‌اند.
سکه‌های دوران ساسانی نیز به دلیل نقوش هنری و نمادهای مذهبی، در بازارهای بین‌المللی مورد توجه مجموعه‌داران قرار دارند. برای مثال، یک سکه نقره‌ای بهرام دوم با وزن ۴.۲۴ گرم و عیار ۹۰ درصد به قیمت ۱۷۰۰ دلار فروخته شد.
با این حال، قوانین میراث فرهنگی در بسیاری از کشورها، از جمله ایران، خریدوفروش خصوصی این آثار را ممنوع می‌داند و آن‌ها را جزئی از سرمایه ملی می‌شمارد. بنابراین، ارزش واقعی این گنجینه‌ها بیش از آنکه صرفاً اقتصادی باشد، به‌عنوان سند زنده‌ای از شکوه و هنر ایران باستان معنا پیدا می‌کند.
